زندان پروین
تو را از دور میبینم مرا دیگر نمی بینی
به پای شعرهایم لحظه ای حتی نمیشینی
کجا جا مانده ام از آخرین دیدار تا امروز
که در کنج دلت جایی برای من نمی بینی
همیشه انتظار و حسرتت در خانه مهمان است
تو هم مهمان نوازی و برایم حکم تمکینی
عجب دیوانه ای بودم تو را معشوقه ام کردم
که در عاشق براندازی لیاقت دار تحسینی
مرا مردانگی با تو ، برادر میکند آخر
و تو خوشحال از بازی کنار نقش فردینی
هزاران بار می آید به خوابم شهریار هرشب
خودش میگوید ای عاشق تو در زندان پروینی
چنان دل را اسیرت کرده ام کین حال و روز من
نه دیگر خوب می گردد ، نه خواهد راه ترمیمی
ولی یک روز می آید که بی بدرود میمیرم
ندارد قصه ات دیگر نه بهروزی نه فردینی .
خ.خ.خ
درباره این سایت